دوباره ماهِ داغ دل‌ها از راه رسید...
محرم آمد، با تمام بغض‌هایی که هنوز هم تازه‌اند،
با نوایی که از کودکی توی گوشمون مونده:
"باز این چه شورش است که در خلق عالم است..."
محرم یعنی قدم زدن در تاریخ،
یعنی اشک ریختن برای مظلوم‌ترین فریاد عدالت،
یعنی عاشقی در میانه‌ی عطش و شمشیر.
محرم یعنی یادآوری اینکه
حسین (ع) برای آزادگی رفت، نه فقط شهادت…
و هر قطره‌ی خونش، آیه‌ای شد برای ایستادگی، برای شرافت، برای حقیقت.
در این روزها، دل‌هامون سیاه‌پوش می‌شن،
اما نه از غم صرف…
بلکه از احترامی عمیق به حماسه‌ای که هنوز هم زنده‌ست.
حسینی بودن، فقط گریه نیست،
یعنی دروغ نگفتن، ظلم نکردن،
یعنی همراهی با هر مظلوم،
و ایستادن در برابر هر یزید زمان…
سلام بر محرم…
سلام بر دل‌هایی که با نام حسین می‌لرزند،
سلام بر چشمانی که بی‌اذن نمی‌گریند،
سلام بر کربلا، با آن همه درد… و با آن همه عشق.
